Ulaşılmaz

Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk.
Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı,
diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş...
O ve ben, birbirinden uzak ama aslında
bir o kadar yakın iki kişiydik.
O ateş, ben baruttum.
Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve
birbirimizden uzak durma ihtimalimiz,
bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi.
Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf...
Ne söylendiğinin önemi yoktu;
şu noktada önemli olan tek şey
ateşin kuvvetiydi.