Adem Evlatları

Kulaklarına söyledi:
“Duyabiliyor musunuz beni?”
“Peki ya sen, duyabiliyor musun sessizliği?”
“Evet ama delirmiyorum değil mi?”
“Bir deliren bir daha delirir mi?”
“Çoktan delirdim yani... Bu muydu duyabilmenin bedeli?”
“Bu, bizi duymanın gerekliliği.”
“Ne uğruna peki?”
“Göstereceğiz bizimle görmeyi.”
“Gözleriniz hani? Daha siz görmüyorsunuz ki gösteresiniz görmeyi.”
“Yalnız görmek için kullanırsın gözleri. Kulaklar ise görür başkalarınca görüleni. Böylece genişletir görüyü ve kıymetli kılar söyleneni.”
“Yani dinletebilir misiniz beni?”
“Bir şey söylemedin ki.”
“Ne gibi?”
“Silecek önceden söylenenleri; dinlemeye gerek yoktur bunun dışındakileri.”